|
Баляда Дуніна-Марцінкевіча
|
Вінцук Марцінкевіч – зямляк мой славуты –
Ніколі крамолы цару не чыніў,
Аднак быў сасланы царом на пакуты
Далей ад сталіцы, дзе люд бараніў
У царскім судзе выступаў адвакатам,
Пры тым безкарысьліва гэта рабіў,
За што і кляймілі яго «дэмакратам»,
Хаця па натуры рамантыкам быў...
У сталым узросьце к пяру пацягнуўся,
Пісаў на той мове, што чуў, разумеў,
Народ усхваляць, яго годнасьць імкнуўся,
На што ад улады дазволу ня меў.
Таму яго п’есы нідзе не пускалі, –
Ні славы, ні грошай... А толькі адчай
І думкі-трывогі, што ў сэрца запалі,
Ня столькі за ўласны лёс, колькі за край –
Зьбяднелы і цёмны, бы ў путы закуты,
На роднай зямлі – як на целе нарыў...
Вінцук Марцінкевіч, зямляк мой славуты,
Пры гэткіх абставінах жыў і тварыў.
|
|
